مدح و ولادت امام رضا علیه‌السلام
مژده ای اهل رضا، روی رضا پیدا شد جـلـوۀ حُـسـن الـهـی به فـضا پـیدا شد ضـعـفـا! روی به گـلزار ولایت آریـد که گـل روی معـیـن الضّعـفـا پیـدا شد غنچۀ نجمه به دامان سحر گاه شکفت بـوی گـل در نـفـس باد صبـا پیـدا شد عـلـوی طلعت او آینۀ حُـسن خـداست بـر هـمـه آیـنـۀ حُـسـن خــدا پـیـدا شـد موسی آن طلعت نادیده که در طور ندید صبـحـدم در حـرم مـوسی ما پیـدا شد جـلـوۀ بـاطـن اسـرار نهـان را نگرید بـه خــدا آیـنـۀ غـیـب نــمـا پـیــدا شـد جـان فـشـانـیـد که جانان دو عـالم آمد درد آریـد کـه نـاگـفـتـه دوا پــیـدا شـد نجمه را نـجـمـه نخـوانید خـدا می داند این سپهری است کز او شمس ضحی پیدا شد به دعـا دست بر آریـد چرا خـامـوشید قــبـلـۀ حـاجـت اربـاب دعـا پـیـدا شـد چنگ بر چنگ زن آهنگ غریبی بنواز چه نشستی که غـریب الغـربـا پیدا شد کـعـبـۀ جـان به حـرم خانۀ مـوسی آمد یا که در مروۀ دل، نور صفا پـیدا شد سـورۀ فــتـح بـخـوانـیـد عـلـی مـی‌آیـد آیـت صـبـر بـیـاریـد رضـا پــیـدا شـد با قضا گـوی که مـولای قـدر مـی‌آیـد با قدر گوی، که سلطان قضا پیـدا شد اهل ایران همه جان از پی ایثـار آرید که ولی نعـمت و مولای شما پیـدا شد کیـمـیـائی نظری آمده کز یک نگهش از درونِ سـیـه سنـگ، طـلا پیـدا شـد اخـتر برج ولایت چه مبارک سر زد مـاه افـلاک ولایـت چه بـجـا پیـدا شـد گر چه گفتند که در خوف و رجا باید بود خـوف از خـویش بـرانید رجا پیدا شد آمد از راه کریمی که به باب کـرمش تـاج شـاهی به قـدم های گـدا پیـدا شد ای زغم خسته برو غصّه به دریا افکن ای گـره بـسـتـه بیا عـقده گشا پیدا شد برق رحمت زد و اوراق غضب را سوزاند قـلـم عـفـو پـی مـحـو خـطـا پـیـدا شـد نقش شیر از نگهش شیر ژیانی گردید بی عصا معجز موسی و عصا پیدا شد نه به محشر نه به برزخ نه به میزان نه صراط این چراغیست که نورش همه جا پیدا شد لالــۀ آرزوی آل مــحـــمّــد رویـــیــد گوهر گمشدۀ اهل ولا پیدا شد پیدا شد تا چو میثم به درش دست گدائی نگرفت کس ندانست در این خانه چه ها پیدا شد |